ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΑΣ
Έχουμε στη γειτονιά μας έναν τοπικό σύλλογο μπάσκετ στον οποίο στέλνουμε τα παιδάκια μας να παίζουν τα σαββατοκύριακα. Ο δήμος μας έχει φτιάξει ένα γηπεδάκι κοντά στα γραφεία του συλλόγου, το οποίο παραχωρεί για κάποιες ώρες την εβδομάδα στο σύλλογο, ώστε να προπονούνται τα πιτσιρίκια και να περνούν τις ώρες τους όμορφα και δημιουργικά. Ο σύλλογος μας είναι τοπικός, χωρίς ιδιαίτερους πόρους, αλλά από πεποίθηση του συμβουλίου, θέλει να εμπλέκει τους γονείς, αλλά και τους αθλητές, σε κοινές προσπάθειες, ώστε να έχουμε ένα γήπεδο να παίζουμε σε καλή κατάσταση. Έχουμε όλοι χορτάσει πια από άγονα παράπονα και γκρίνιες προς το κράτος, το δήμο, το σύλλογο και τον κόσμο ολόκληρο που δεν συντηρούν το γήπεδο όπως θέλουμε.
Έτσι λοιπόν συνεισφέρουμε όλοι μας, είτε με εργασία, είτε με κάλυψη μικροεξόδων, είτε με μικρές χορηγίες – ο καθένας ανάλογα με τη δουλειά του, το χρόνο του και την οικονομική του δυνατότητα. Όλοι μας πάντως το κάνουμε αδιαμαρτύρητα και θεωρούμε τιμή μας που μπορούμε να συμβάλλουμε όχι μόνο στη διατήρηση του γηπέδου, αλλά να βελτιώνουμε κιόλας την υπάρχουσα κατάσταση. Κάποιοι πιο εύποροι γονείς, συνεισφέρουν σημαντικά προς αυτή την κατεύθυνση, για να έχουμε ένα αξιοπρεπές γήπεδο να παίζουν τα παιδιά μας.
Εμείς οι ιστιοπλόοι δεν έχουμε γήπεδα. Το γήπεδό μας είναι οι διάφορες διοργανώσεις που υπάρχουν για να λαμβάνουμε μέρος και να παίζουμε με τους φίλους μας και να χαιρόμαστε τα σκάφη μας και τις ομορφιές της χώρας μας.
Τι κάνουμε για να συντηρήσουμε το γήπεδό μας εμείς;
Οι περισσότεροι, τίποτα. Δεν μας νοιάζει, είναι πρόβλημα κάποιου άλλου να μας διοργανώνει αγώνες για να πηγαίνουμε να κάνουμε το κέφι μας, να περνάμε καλά και να χαιρόμαστε. Αλίμονο αν δεν είναι όλα τέλεια. Στην πρώτη λεπτομέρεια που δεν θα μας ικανοποιεί, γινόμαστε οι χειρότεροι κριτές, εξωφρενικά δεικτικοί και τιμωρητικοί. «Δεν ξαναπάω στον αγώνα τους, αφού δεν έδωσαν εκκίνηση την ώρα που ήθελα, από το νησί που ήθελα, που δεν με έπαιξε η τηλεόραση, που δεν, που δεν, που δεν…» Δεν έχει σημασία αν με μεγάλη προσπάθεια έγιναν 999 πράγματα σωστά – σημασία έχει το ένα που δεν έγινε σύμφωνα με το γούστο μας. Και νομίζουμε ότι τιμωρούμε απέχοντας, ενώ αυτοτιμωρούμαστε.
Τι θα κάνουμε αν πάψουν να υπάρχουν αγώνες; Θα πάρουμε τα αγωνιστικά μας σκάφη, τα πληρώματά μας και τα χρωματιστά μπλουζάκια μας και θα κάνουμε κοντοβόλτια στο Σαρωνικό; Ή μήπως θα πηγαίνουμε σε αγώνες στην κοντινή μας Τουρκία;
Αγώνες θα πάψουν να υπάρχουν αν πάψουμε εμείς να τους υποστηρίζουμε. Με τη συμμετοχή μας, με τα θετικά μας σχόλια και με την προσωπική μας συμβολή. Και όχι μόνο θα υπάρχουν, αλλά θα γίνονται και καλύτεροι. Σαν το γηπεδάκι της γειτονιάς μου.
